MCMXCI

Terras café Arie. Twee pensioengerechtigde dames zitten aan het tafeltje naast mij. Van hun gesprek vang ik flarden op: …Scapino ballet…mooie schilderijen….hij heeft het geschopt tot ambassadeur in…. Gecultiveerde dames, denk ik bij mezelf. Dan zegt een van hen: hoe komt die meneer (dat ben ik) toch aan dat patatje? Ik attendeer haar op de bijzonder lekkere pindasaus daarbij. Zij staat op om binnen hetzelfde te bestellen. De aandacht van de achtergebleven dame valt op het boek dat voor me op tafel ligt: “Meesters der Europese vertelkunst.” Ze neemt het met mijn goedkeuring van tafel en kijkt het in. ‘Ik weet niet of het goede vertalingen zijn, hoor,’ zeg ik, ‘de namen van de vertalers staan er niet bij.’ Ze bekijkt het impressum om me van dienst te zijn. ‘Nee, staat er inderdaad niet.’ Dan gaat haar wijsvinger naar wat grote letters en ze zegt: ‘Misschien kunt u hier eens informeren, en ze spelt het hardop voor me uit: MCMXCI. ‘Daar weten ze het vast wel.’

Wat nu te doen? Hoe kon ik me zo vergist hebben? Ik zeg: dat is het jaartal, romeinse cijfers… Ze begrijpt het niet, kijkt me kort en schaapachtig lachend aan, laat een lijzig  ‘jaa…’ horen en gaat verder met ongevraagd mij behulpzaam zijn. Als de andere dame terugkeert raken beiden weer in gesprek en ze laat me verder met rust.

Ik moet denken aan een bezoek, lang geleden, met Jacques T. en Antoinette van H., aan een tweedehandskledingzaak gerund door een oude vrouw en haar lieve dochter, die door haar om begrip voor haar domme en lieve moeder vragende glimlach ons vertederde. Ik had een grijze wollen jas gevonden voor een habbekrats, en een paar schoenen in de juiste maat: size 45. De moeder pumpte de kwaliteit van de schoenen omhoog door mij erop te attenderen dat het een echte ‘Size’ was, geen Van Bommel, zelfs geen Franceschetti of Santoni – ha, die konden wel inpakken want dit was een echte Size!

Bessen-appel…kennen jullie dat gevoel? Reve…De Avonden. Herfstdraden…